Lustro


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Zjazd rodzinny

       Hej. Piszę chwilowo, jako intruz we własnym domu. Siedzę w swoim pokoju, trochę głodny, ale wszystkie miejsca są zajęte, a szukanie wolnego nawet mnie w zasadzie nie interesuje.        Zjazd rodzinny, chyba trzeci, w którym uczestniczyłem, jeśli mnie pamięć nie myli. Poprzednie zdaje mi się, że pamiętam, ale w sumie byłem na tyle młodszy, że nie wryły mi się w pamięć niczym ciekawym. Teraz jestem parę lat starszy i mam nadzieję, że za parę lat pamięć o wczorajszych przeżyciach będzie tylko mglistym wspomnieniem.        Zjazd, jak to zjazd. Festiwal wspólnego onanizowania się, pt. "Jaka nasza rodzina jest wspaniała, jak to się fajnie zjeżdża, jak się wszyscy razem trzymają, a teraz idziemy na jednego". Oczywiście rodzina jest tradycyjna, więc uroczystość rozpoczyna wspólna msza w kościele parafialnym. Jako członek rodziny także biorę w niej udział, bo siostra zapytała mnie, czy nie zagra...
Czytaj więcej

Superbohater

       Miasto szklanych drapaczy chmur, skąpane w promieniach słońca. Błękitne niebo zachęcające masy ludzi do wyjścia na zewnątrz, gdzie wszystko ginie w plątaninie nóg, gazet i kół żółtych taksówek. Jak na amerykańskie miasto przystało toczyła się tu też jakaś epicka bitwa między lokalnym superbohaterem, a jego odwiecznym arcy wrogiem.        Colin Berton (czyli prawdziwe nazwisko zamaskowanego mściciela) przeleciał właśnie przez środek biurowca wśród akompaniamentu wrzasków, pisków, krzyków i brzęku tłuczonego szkła. Dookoła kłębiły się kartki ze zniszczonych stolików, drzazgi z pękających biurek i fragmenty wszelkiego rodzaju kubków pracowników jakiejś korporacji.        Colin Berton, tego samego dnia wieczorem, w swoim domu, przy swoim biurku, z nosem nad papierami, długopisem w ręku i dużym kubkiem kawy stojącym obok. Wziął łyk gorącej, ciemnobrązowej cieczy i zabrał się do pisania. - ...
Czytaj więcej

John i exodus

       Po kilku tygodniach walki z plagą komarów John zwyciężył i przez parę następnych dni żył odnawianiem uszczuplonych zapasów krwi. Euforia jednak szybko minęła i słodki smak wygranej zaniknął, pogrążając mężczyznę na powrót w samotnym otępieniu.        Minął tydzień.        Minął miesiąc.        Minęło pół roku i nadal nic nie zakłócało monotonii życia ocalałego z zagłady atomowej. W jego umyśle zaczęły kiełkować pierwsze niepokojące myśli. "Jestem jedynym ocalałym?" "Kiedykolwiek będę mógł wyjść na powierzchnię?" "Czy dalsze życie ma sens?" Noże zaczęły szeptać przy posiłkach. Obiecywały szczęście i towarzystwo. Starannie konserwowana broń szczękała łagodnie i obiecywała brak bólu. Rury pod sufitem zapewniały, że są wystarczająco mocne. John co raz bardziej otępiały i obojętny na świat żył tylko dzięki przyzwyczajeniom.      ...
Czytaj więcej